crónica de la final 100 pipers publicada en sono-tone
O pasado 12 de xuño tivo lugar na compostelá Sala Capitol a final do primeiro concurso de maquetas galego organizado por 100 Pipers, un certame que -cos típicos fallos e acertos do que comeza- principiou unha andaina que agardamos non remate aqui polo ben da escena galega, tan orfa de apoios da iniciativa privada. Coma non podía ser doutro xeito -un fiel reflexo da heteroxeneidade da nosa escena- pouco tiñan que ver os finalistas entre si, vindo de universos musicais ben afastados e de seguro con públicos potenciais practicamente opostos, un feito que fixo que a labor do xurado fose máis complicada do habitual (...)
Abriron os gañadores da semifinal de Vigo, Gurumamut, unha banda de funk nada clásica que malia estar a nivel formal moito máis perto do Hip Hop -un DJ e un Writer fan parte da súa posta en escena- que dos fillos de Rage Against the Machine/Fishbone/Urban Dance Squad, aínda non se deron librado desa herdanza guitarreira que tanto confunde ao ouvinte. O certo é que non lles viña mal afastarse desa influencias tan machucadas e tirar pola senda que marcaron bandas clásicas coma Talking Heads e Gang of Four ou máis actuais coma The Rapture ou !!!, cun funk muito menos queimado e máis críbel e vixente. En calquera caso, unha banda solvente que unicamente precisa dalgún single potente para enganchar definitivamente.
Tras os sons negros de Gurumamut chegou a vangarda sónica de Franc3s. Os sintetizadores espaciais de Patuki, a austera batería de María e a guitarra shoegaze de Alberto -pasada polos tropecentos pedais que inundaban o escenario aos seus pés- sustentaban as paisaxes noise sobre as que se construén os seus temas. Sen dúbida a proposta máis orixinal -e coma consecuencia con máis futuro- dos catro finalistas. Ás referencias evidentes de The Jesus & Mary Chain e os seus fillos manchegos Surfin' Bichos habería que engadir á máis grande banda francesa dos 90s, Diabologum, tanto pola querencia ruidista coma pola formación minimalista e atípica. De seguir asi non sería estraño ver a Franc3s na senda de Triángulo de Amor Bizarro nun par de anos.
Unha vez rematado o muro de feedback que deixaron Franc3s coma epílogo sairon ás táboas Baldosa Amarilla, unha formación con certa experiencia que aínda está por definir. Non é unha cuestión de técnica -son excelentes músicos- nen de imaxe- salvando o nome, tan trapalleiro- máis ben é unha indefinición no estilo e polo tanto do público ao que se queren dirixir. A herdanza do grunge e o nu-metal mestúrase cunha maneira de cantar que, por moi postmodernos que nos poñamos, non remata de encaixar coa música que practican. O estilo teatral e operístico de Bunbury pouco ten que ver coa base musical das cancións de Baldosa Amarilla, desorientando a calquera que se quera achegar á súa proposta. Unha xornada de reflexión no local de ensaio sobre a quen se queren parecer non lles viría nada mal porque coma músicos non hai queixa.
Finalmente sairon os novísimos Few Days Later, fillos espúreos de Bad Religion e Nofx, con unha voz moi especial e boas melodías. Exceptuando estilos esencialmente virtuosos coma o metal e o jazz, no resto da música popular o único que importa, o único que permanece co paso do tempo, son as cancións. E o talento para compoñer -asumámolo- non se adquire por moitas horas que tires practicando escalas. Few Days Later son músicos simplemente correctos pero demostraron que teñen ese talento e son capaces de facturar cancións que se poden recordar tras un par de escoitas, algo do que non todos os grupos poden fachendear. E moito menos tendo tan poucos anos coma eles.
Se este tivese sido un concurso de músicos, sen dúbida terían gañado Gurumamut ou Baldosa Amarilla, os máis solventes tecnicamente. E se esa escolla tivese sido unicamente por criterios de orixinalidade e risco, Franc3s terían sido os gañadores indiscutíbeis por goleada. Porén, nos concursos de maquetas hai outros factores a ter en conta e non sempre gañan “os mellores” no sentido estrito. A proba é que moitísimas bandas consagradas teñen comezado sendo simples finalistas ou semifinalistas de concursos semellantes. Ás veces é mellor quedar ás portas que entrar até á cociña. Aínda asi, neste caso calquera dos catro finalistas podía ter gañado. Agora só queda ver se Few Days Later aproveitan a oportunidade ou fican, coma moitos antes, no camiño.
2 comentarios
dj puntos -
jevi bizarro anonimo XXI -
la última vez que hable con alberto me dijo que estaba un poco arrepentido de presentarse a algun concurso.pero esta critica creo que hace que merezca la pena haberse presentado, poniendo a cada uno en su sitio.
ojala que salgan mas grupos como vosotros a la superficie.
nos vemos en agosto